عاشق هیچ وقت آدم سابق نمی شود ، یا به عزیز دلش می رسد که آن ایام بدون شک زیباترین لحظاتش را خواهد گذراند یا نمی رسد و در حسرتش روز به روز شکسته تر و منزوی تر می شود ‌‌ ، اما وای به حال عاشقی که دوره ای را با معشوق گذرانده و بعد به جدایی ختم شده . اگر اولی را بهشت فرض کنیم ، دومی را برزخ ، سومی به قطع جهنم است . آخ که بند بند وجودش پر است از خاطراتی که در به در دنباله بهانه اند سر باز کنند و روح صاحبشان را بجوند ، آنقدر که از درون کاملا تهی شود .

عشق دو رو دارد ، روی رسیدنش زیباست اما روی نرسیدنش زیباتر چرا که از رنج می گذرد و هر چه رنگ رنج می گیرد بوی ابدیت می پذیرد .

پاییز و بلندی شب های قاتل ؛ خدا به داد دسته ی سوم برسد !