داشتم فکر می‌کردم هیچ مهم نیست که قد یه مرد یک و نود باشه یا یک و هفتاد یا هرچی!
چاق و لاغر و یه‌کم زشت‌تر و یه‌ذره خوشگلتر و بی ریش و با ریشش هم مهم نیست!
مهم هم نیست این‌که‌ چقدر جذاب و دخترکُشه و دستاش چقدر استخونی و کشیده‌ست و عطر مارک فلانش تا چند تا خیابون اون‌طرف‌تر می‌پیچه و نمی‌پیچیه و صداش چقدر بم و شاعرانه‌ست!
حتی این‌که داراییش چقدره و مدل ماشینِ امروز یا آینده‌ش چیه و چی نیست و یه کوچه این‌ورتر یا اون‌ورتر بودن خونه‌ی داشته و نداشته‌ی خودش و خونه‌ی قدیمیِ پدریش زیاد اهمیت نداره!
مهم شونه‌های مردونشه...
مهم امنیت شونه‌هاشه، مهم اینه که چقدر و تا کجا میشه بی دغدغه زن بود و با خیال راحت تکیه کرد به کوهِ شونه‌های یه مرد و از جا زدن و شونه خالی کردن و نامردی و رفیق نیمه راه بودن نترسید.
از تمامِ وجود و بودن یه مرد، مهم اون حس آرامش و امنیتیه که به زنی که پا میذاره توی زندگیش هدیه میده... از بین داشته‌های یه مرد،
مهم‌ترین داراییش شونه‌هاشه،
شونه‌هاش!